Mało jest tematów mogących aż tak poruszyć nasze emocje jak wybór imienia dziecka.

Należy pamiętać o tym, że będzie mu ono towarzyszyło przez całe życie. Dodatkowych trudności przysparza wybór imienia dla dzieci urodzonych za granicą.

Wybierając imię, najpierw kierujemy się tym, co się nam, rodzicom, podoba, co my uważamy za atrakcyjne, dodające wdzięku, oryginalne. Mniej lub bardziej podświadomie kierujemy się myślą, że imię, które jest rzadkie i ekskluzywne albo które nosi ulubiony, wspaniały bohater, przyniesie naszemu dziecku uznanie i poklask, że wyróżni je z otoczenia, doda atrakcyjności. Jest też i tak, że nadając imię, schlebiamy własnej próżności, ulegając złudzeniu, że to i my sami stajemy się kimś niezwykłym przez to, że nasze dziecko ma niecodzienne imię. Utwierdzamy się w takim przekonaniu, studiując czasopisma, z których dowiadujemy się, że nasi idole, piosenkarki i aktorzy prześcigają się w wymyślnych, wręcz dziwacznych imionach.

Przepisy mówią, że imię nie może być obraźliwe, ośmieszające, nieprzyzwoite, w formie zdrobniałej i takie, które nie pozwala odróżnić płci dziecka. Urzędnik USC może w takim przypadku odmówić rejestracji. W praktyce, jeśli chodzi o tę ostatnią kwestię, nieczęsto tak się dzieje. I tak gdzieś w Polsce dziewczynce nadano męskie imię Axel, a pewnemu chłopcu – Dąb. O „Dęba" rodzice walczyli 3 lata i... wywalczyli jako drugie imię.

Więcej w świątecznym numerze "Poloniki"!