Społeczeństwo

Ból w krzyżach spowalniał jej ruchy. Pracowała już dwie godziny i wiedziała, że z trudem zmieści się w zaplanowanym czasie.

Z polskimi dziećmi mieszkającym w Wiedniu rozmawialiśmy o Polsce, o Austrii, o szkole i o innych ważnych sprawach.

Mieszkam w Austrii ponad dwadzieścia lat. Ostatnio urzędnik jednej z wiedeńskich instytucji potraktował mnie opieszale. Opowiedziałem o tym mojemu austriackiemu koledze z pracy. – Poskarż się w urzędzie solnym – odparł, szczerząc w uśmiechu zęby. Poprosiłem go o wyjaśnienie. Jego rada okazała się na tyle skuteczna, że na mojej twarzy pojawił się równie szeroki uśmiech.

- Większość życia jestem na emigracji - mówi jeden z naszych rozmówców. Wiadomo, że najtrudniejszy jest pierwszy krok. Jest to prawda uniwersalna i dotyczy każdego aspektu życia. Trzeba jednak przyznać, że wyjazd na emigrację jest czymś naprawdę wyjątkowo trudnym.

Już za chwilę Wielkanoc. Tym razem pojadę do domu. Wprawdzie zaledwie wczoraj wróciłam z Warszawy, ale przecież lekarz powiedział, że na święta wypuści mamę ze szpitala. Tak się cieszę.

Od roku 1965 austriackie święto narodowe obchodzone jest 26 października. Dlaczego ówczesny rząd wybrał właśnie tę datę?

Im bardziej poczujemy się jak w domu, tym bardziej może zaboleć jak ukłucie ostrą szpilką pytanie: „skąd jesteś?", dające do zrozumienia, że jesteśmy postrzegani jako nietutejsi.

Refleksje nad „Kolędą dla nieobecnych”.

Anna Buchacz jest założycielką Fundacji Pani Ani Buchacz. Rehabilitacja Dzieci Chorych Onkologicznie. W dzieciństwie sama zmagała się z chorobą nowotworową, dziś pomaga innym. Jako jedna z pierwszych zwróciła uwagę na znaczenie opieki po leczeniu onkologicznym.

– Tworząc TakePlace© połączyłam przyjemne z pożytecznym: hobby i pracę – mówi Anna Perłowska-Fröhlich, przewodniczka i właścicielka biura podróży.