Mój mąż stał się ostatnio bardzo agresywny i zaczął mnie bić. Czy policja może mu zabronić wstępu do mieszkania, mimo że jest to nasze wspólne mieszkanie?

– Tutaj znajduje zastosowanie § 38a Sicherheitspolizeigesetz (ustawa o bezpieczeństwie policyjnym). Jeśli policja przyjmie, że zdrowie, wolność, a nawet życie ofiary są z pewnych powodów zagrożone, zwłaszcza po nadużyciu przemocy lub groźbie, może natychmiast usunąć sprawcę z mieszkania lub domu i zabronić mu ponownego zbliżania się do niego lub nawet okolicy, w której się mieszkanie/dom znajduje. W takim przypadku policja natychmiast odbierze wydalonemu klucze do mieszkania. Osoba wydalona może zabrać ze sobą tylko pilnie potrzebne rzeczy osobiste.
Osoby stosujące przemoc, z którymi ofiara już nie mieszka, również mogą zostać wydalone lub pozbawione możliwości wejścia do mieszkania/domu, np. jeśli ataki mają miejsce w trakcie wykonywania prawa do odwiedzin wspólnego dziecka. Nawet jeśli ofiara nie mieszkała ze sprawcą przemocy (np. partner matki mieszkający osobno), na ogół możliwe jest wydalenie lub zakaz wstępu. Zakaz zbliżania obowiązuje w pierwszej kolejności przez dwa tygodnie. Jeżeli wniosek o nakaz tymczasowy zostanie złożony do sądu w terminie dwóch tygodni, zakaz wstępu nie wygasa automatycznie, tylko obowiązuje dalej do momentu wydania decyzji przez sąd.
Policja musi prowadzić pisemny rejestr każdego przypadku przemocy w rodzinie. Jeżeli wniosek o wydanie zakazu zbliżania się zostanie złożony w sądzie, dokumentacja z aktów policyjnych zostanie przekazana do sądu. Ponadto o wydaniu zakazu zbliżania się/wstępu do mieszkania informowane są ośrodki ochrony przed przemocą lub ośrodki interwencyjne, a w przypadku dzieci i młodzieży organizacje pomocy dzieciom i młodzieży.
Sąd rejonowy może również nakazać sprawcy opuszczenie mieszkania, albo na skutek policyjnego zakazu wstępu, albo niezależnie od niego. Ponadto może zabronić sprawcy przebywania w określonych miejscach (przedszkole, szkoła), a także zakazać mu kontaktu z ofiarą. Można to jednak uzyskać tylko poprzez złożenie wniosku w sądzie.

Chciałbym skorzystać z tzw. urlopu edukacyjnego, aby podjąć studia. Czy mam do tego prawo i jakie warunki muszę spełnić?
– W Austrii istnieje możliwość ustalenia z pracodawcą tzw. Bildungskarenz, czyli właśnie urlopu edukacyjnego/naukowego. Jeśli chce Pan kontynuować lub podjąć naukę bez wypowiedzenia pracy, może umówić się z pracodawcą na taki urlop. To znaczy: zostanie Pan zwolniony z obowiązku pracy na czas trwania urlopu i w tym czasie nie otrzyma żadnej pensji. W przypadku spełnienia jednak wszystkich wymagań, w tym czasie otrzymuje się zasiłek szkoleniowy z urzędu pracy, który jest naliczany w ten sam sposób, jak zasiłek dla bezrobotnych. Istnieje również możliwość drobnego zatrudnienia do granicy EUR 485,85 u tego samego lub innego pracodawcy. Najważniejszy punkt mówi o tym, że udzielenie zezwolenia na urlop edukacyjny leży wyłącznie w gestii pracodawcy, co oznacza, że jest konieczna jego zgoda.
W sumie można wykorzystać 12 miesięcy na dalsze szkolenie w ciągu 4 lat. Może być to też podzielone na miesiące, najkrótszy czas karencji obejmuje okres 2 miesięcy. Ponadto muszą być spełnione następujące warunki: umowa dotycząca urlopu edukacyjnego, zatrudnienie u swojego pracodawcy przez co najmniej 6 miesięcy bez przerwy bezpośrednio przed rozpoczęciem urlopu edukacyjnego oraz prawo do zasiłku dla bezrobotnych.
Ponadto po upływie 6 miesięcy trzeba wykazać w urzędzie pracy dowód postępów w nauce, np. zaświadczenie z ośrodka szkoleniowego o uczęszczaniu na zajęcia w wymiarze co najmniej 20 godzin tygodniowo. Studenci natomiast po każdym semestrze przedstawiają dowód zdania egzaminów z przedmiotów obowiązkowych, w wymiarze 4 godzin semestralnych tygodniowo lub 8 punktów ECTS.
Urlop naukowy może zostać również przedwcześnie zakończony. Jeśli natomiast został ustalony na okres krótszy niż ustawowe 12 miesięcy, można go przedłużyć, oczywiście za zgodą pracodawcy.

Czy jeśli zakładam jednoosobową firmę, muszę ją koniecznie zarejestrować w rejestrze handlowym?
– Do rejestru handlowego można dobrowolnie wpisać jednoosobową działalność gospodarczą. Wpis staje się obowiązkowy dopiero wtedy, gdy działalność ta ma obroty przekraczające 700 000 euro w dwóch kolejnych latach obrotowych lub obroty przekraczające 1 000 000 euro w ciągu jednego roku. Podstawą prawną jest wtedy § 189 UGB, czyli Kodeks Prawa Przedsiębiorczego. Izba gospodarcza zachęca często jednoosobowych przedsiębiorców, aby dokonywali dobrowolnego wpisu do rejestru, gdyż dzięki temu mogą oni korzystać z przywilejów, jakie się z tym wiążą, np. udzielania prokury. Jest to specjalny rodzaj pełnomocnictwa, który upoważnia do każdego rodzaju czynności prawnych w ramach prowadzenia przedsiębiorstwa.