Chciałabym się dowiedzieć, co to jest Anmeldebescheinigung i czy poniosę jakieś konsekwencje, jeśli nie będę posiadać takiego dokumentu?

- W Austrii istnieje obowiązek meldunkowy. Cudzoziemeniec obowiązany jest w ciągu trzech dni od przyjazdu zameldować się na terytorium Austrii. W tym celu należy udać się do urzędu miasta (Magistrat) lub gminy (Gemeideamt), gdzie za okazaniem paszportu bądź dowodu osobistego i po wypełnieniu odpowiedniego wniosku otrzymamy dokument meldunkowy (Meldezettel). W przypadku, gdy nocujemy w hotelu, zrobi to za nas jego właściciel. Za niedopełnienie obowiązku meldunkowego grozi kara aż do 726 euro.
Wyjeżdżając należy pamiętać również o wymeldowaniu.
Anmeldebescheinigung jest wnioskiem potwierdzającym zameldowanie/legalność pobytu dla obywateli UE, którzy zamierzają pozostać w Austrii dłużej niż 3 miesiące. Należy pamiętać, że wniosek dotyczący legalności dotyczy wszystkich obwateli UE, którzy przyjechali do Austrii po 01.01.2006 roku. Osoby przybyłe wcześniej, które posiadają poświadczenie stałego zameldowania (Meldezttel), nie potrzebują dodatkowego potwierdzenia legalności pobytu, ponieważ Meldezettel w ich przypadku uważane jest za jednoznacznie z zaświadczeniem Anmeldebescheinigung.
Wniosek o Anmeldebescheinigung należy złożyć przed upływem 4 miesięcy od daty zameldowania w wydziale 35 Magistratu, a jego koszt sięga kwoty 55 euro (w przypadku braku takiego dokumentu po upływie 3 miesięcy od zameldowania należy liczyć się z karą ok. 50 euro). Dokumentami potrzebnymi do otrzymania wniosku są paszport, Meldezettel, pozwolenie na zatrudnienie bądź pozwolenie na prowadzenie działalności oraz zaświadczenie o posiadaniu ubezpieczenia. Dodatkowo skrócony odpis aktu małżeństwa (w przypadku małżeństw), zaświadczenie o wpisie na listę studentów (w przypadku studentów), odpis skróconego aktu urodzenia bądź zaświadczenie o uczęszczaniu do szkoły (w przypadku dzieci). Wszystkie dokumenty należy dołączyć w oryginale wraz z kopią (oryginały zostaną nam zwrócone) oraz przetłumaczyć na język niemiecki przez tłumacza przysięgłego.

Jestem w Austrii od niedawna i po upływie pół roku od mojego zatrudnienia zachorowałam. Chciałabym się dowiedzieć, jakie są moje prawa i jak powinnam poinformować mojego szefa, że nie mogę przyjść do pracy z powodu złego samopoczucia?
– Gdy zachorujemy i nie jesteśmy w stanie stawić się do pracy, należy niezwłocznie powiadomić o tym swojego pracodawcę. Najczęściej wystarczy przed rozpoczęciem pracy w danym dniu zadzwonić do pracy i poinformować o tym telefonicznie.
Następnie należy udać się do lekarza w celu otrzymania zwolnienia lekarskiego świadczącego o niemożliwości stawienia się przez nas do pracy. Pracodawca ma prawo zażądać od nas takiego orzeczenia (Krankenstandbestätigung), nawet jeśli dotyczy ono tylko jednodniowej nieobecności w pracy.
W przypadku dłuższej nieobecności w pracy, kiedy po wizycie u lekarza znamy wstępną diagnozę i przewidywany czas zwolnienia, również powinniśmy powiadomić o tym naszego pracodawcę. Pracodawca nie jest zoobowiązany do wypłacenia nam wynagrodzenia, gdy nasza nieobecność w pracy nie zostanie zgłoszona bądź w odpowiedni sposób nie zostanie udokumentowana.
Należy pamiętać, że zwolnienie lekarskie nie chroni nas przed zwolnieniem z pracy, przy czym zachowany musi zostać odpowiedni okres wypowiedzenia. Jeśli zwolnienie chorobowe trwałoby dłużej niż okres wypowiedzenia (Kündigungsfrist), pracodawca zobowiązany jest do wypłacania pensji pracownikowi, aż do momentu gdy zostanie on uznany przez lekarza za osobę zdrową.
W przypadku, gdy dochodzi do długotrwałej nieobecności pracownika z powodu choroby, w początkowym okresie ma on prawo do otrzymywania pełnej pensji, a następnie tylko do jej określonej części. Gdy ustaje prawo do pobierania wypłaty od pracodawcy, osoba taka ma prawo do zasiłku chorobowego (Krankengeld) wypłacanego z ubezpieczalni. Przedtem jednak należy samemu złożyć w ubezpieczalni wniosek. Wysokość zasiłku chorobowego jest naliczana na podstawie wysokości ostatniego pełnego wynagrodzenia brutto wypłaconego przed przejściem na chorobowe. Chorzy otrzymują do 42. dnia choroby około 50% swoich dochodów brutto, po tym okresie około 60%. Do wynagrodzenia zaliczają się przy tym nie tylko pensja, ale również nadgodziny, dodatki itp. Zasiłek chorobowy można pobierać przez okres jednego roku.

W latach 2005–2014 pracowałem w Austrii. Obecnie mam 65 lat i nabyłem prawo do emerytury w Polsce, chociaż nie otrzymałem jeszcze decyzji. Niestety, w Austrii to prawo mi nie przysługuje, bo nie mam pełnych lat pracy. Co mam zrobić w takiej sytuacji? Czy można te lata ze sobą w jakiś sposób połączyć?
- Do maja 2004 roku, kiedy Polska nie należała jeszcze do UE, tylko z niektórymi państwami UE były zawarte umowy dwustronne na zasadach koordynacji, dzięki czemu można było połączyć okres pracy w obu państwach. Po roku 2004, kiedy zostaliśmy członkami UE, zasada koordynacji realizowana jest z 31 państwami, skutkiem czego osoby pracujące w kilku krajach nie są w gorszej sytuacji jak osoby, które przez całe swoje życie spełniały się zawodowo w jednym kraju.
Praca w każdym z państw objętych koordynacją liczy się do stażu potrzebnego do uzyskania renty bądź emerytury zarówno w Polsce, jak i w każdym z tych państw, i jednocześnie dotyczy zarówno pracowników, jak i osób pracujących na własny rachunek.
W przypadku, gdy okres ubezpieczenia przebyty w danym państwie członkowskim jest krótszy od wymaganego do nabycia emerytury lub renty na podstawie przepisów tego prawa, instytucja rozpatrująca wniosek o świadczenia (w Pana przypadku ZUS) uwzględnia wszystkie okresy ubezpieczenia (w Pana przypadku w Austrii i w Polsce).
Z Pana opisu wynika, że spełnia Pan warunki nabycia emerytury w Polsce i w takim przypadku ZUS obliczy wysokość emerytury w dwóch wariantach:
• wariant I – obliczy wysokość polskiej emerytury z uwzględnieniem wyłącznie polskich okresów ubezpieczenia (emerytura pełna – emerytura krajowa);
• wariant II – obliczy wysokość polskiej emerytury z uwzględnieniem łącznych okresów ubezpieczenia przebytych w Polsce, Austrii (emerytura częściowa): w pierwszej kolejności obliczona zostanie tzw. kwota teoretyczna – pełna wysokość polskiej emerytury, jaka przysługiwałaby, gdyby wszystkie okresy ubezpieczenia (polskie, austriackie) zostały przebyte zgodnie z polskimi przepisami, a następnie obliczona zostanie tzw. kwota rzeczywista – częściowa wysokość polskiej emerytury z uwzględnieniem proporcji polskich okresów ubezpieczenia w stosunku do sumy okresów ubezpieczenia przebytych w Polsce i w Austrii.
Po obliczeniu obu wariantów i porównaniu ustalonych na tej podstawie kwot ZUS przyzna Panu emeryturę w korzystniejszej dla Pana wysokości.