Ma swoich fanów, jak i przeciwników, i trudno jest o niej nie słyszeć. Totalny mix, wielokulturowość, różne języki, stroje, układy taneczne, a wszystko przy tym błyszczy, iskrzy, przykuwa uwagę i tętni życiem – to właśnie Eurowizja.

Konkurs Piosenki Eurowizji organizowany jest już od 1956 roku, a biorą w nim udział przedstawiciele publicznych stacji telewizyjnych, zrzeszonych w Europejskiej Unii Nadawców. Jest to impreza o globalnym zasięgu, transmitowana w maju każdego roku, we wszystkich krajach europejskich, jak i wielu innych na całym świecie.

W trakcie trzech festiwalowych dni odbywają się dwa półfinały i finał. Sama transmisja trwa 3 godziny i jest najchętniej oglądanym na całym świecie niesportowym wydarzeniem telewizyjnym. Jak historia pokazuje, konkurs może otworzyć drogę do światowej kariery, co udowodniły chociażby takie gwiazdy jak szwedzki zespół ABBA, kanadyjska wokalistka Céline Dion czy hiszpański piosenkarz Julio Iglesias.
Wygrana w konkursie nie jest prosta, bo o zwycięstwie decydują po połowie głosujący telewidzowie i członkowie komisji, w której skład wchodzą profesjonalni muzycy. Do finału trafia po 10 uczestników z każdego półfinału oraz reprezentacji tych państw, które płacą najwyższe stawki na konto przygotowania imprezy – Niemcy, Wielka Brytania, Francja, Hiszpania i Włochy. Kraj, który zwycięży, jest zobligowany do zorganizowania imprezy w roku następnym.
W 2014 roku pierwsze miejsce uzyskał reprezentant Austrii – postać dość kontrowersyjna, reprezentująca środowisko gender, Conchita Wurst. Dlatego w tym roku 60. Konkurs Piosenki Eurowizji odbędzie się właśnie tutaj, w Hali Miejskiej w Wiedniu. Austriackie miasto raz już gościło europejskich piosenkarzy w 1967 roku, a było to zasługą nieżyjącego już Udo Jürgensa, który rok wcześniej zwyciężył ze swoją piękną balladą Merci, Chérie. O artyście było głośno w latach 60. i 70., głównie w krajach niemieckojęzycznych. Zwycięski występ okazał się jego trzecim z rzędu udanym performancem na scenie Eurowizji: w 1964 roku zajął 4. miejsce, a w 1965 roku – 5. miejsce. Z austriackich artystów wysoko zostali ocenieni także Wooterlo&Roobinson, którzy w 1976 roku zdobyli 5.miejsce, oraz Thomas Forstner, oceniony w 1989 roku również na 5. pozycji. W tym roku honoru gospodarza będzie bronić The Makemakes z hitem I am Yours.
Polsce nigdy nie udało się zwyciężyć tego konkursu, choć raz było blisko. W 1994 roku Edyta Górniak wywalczyła 2. miejsce i jak dotąd był to najwyżej oceniony polski występ. Wysoko notowano nas też w 2003 roku, gdzie za sprawą zespołu Ich troje z piosenką Keine Grenzen, chwaloną głównie przez Niemców, zdobyliśmy 7. miejsce. W ostatnim roku wystawiliśmy duet Cleo i Donatan, z piosenką My Słowianie, niestety bez większego sukcesu – najwyraźniej jury i widzowie nie docenili naszego folkloru. Może w tym roku stawiająca na subtelność i dojrzałość Monika Kuszyńska da nam powody do dumy.
Bez wątpienia jest to festiwal pełen wrażeń. Jak to często bywa w świecie showbiznesu, nie zawsze chodzi tutaj o muzykę. W 2014 roku spory wpływ na wyniki Eurowizji miał konflikt na Ukrainie, za sprawą czego do głównego konkursu awansowała Marija Jaremczuk, której występ był, delikatnie mówiąc, nieudany. Natomiast rosyjskie Siostry Tołmaczowe, mimo że zostały przez publiczność wygwizdane, dostały się do finału. Z kolei w 2001 roku nasz reprezentant Piasek został okrzyknięty najgorzej ubranym artystą ówczesnej edycji, w efekcie czego głośniej było o jego futrze niż o piosence. Conchita nie szokuje tak bardzo, bo w 1998 roku mieliśmy już na scenie reprezentantkę środowiska gender, która zresztą konkurs wygrała. Jak się później okazało, Dana International kilka lat przedtem była mężczyzną.
Jak będzie w tym roku? Co nas zaszokuje, a co wzruszy? Już niedługo się dowiemy!

Małgorzata Dróżdż, Polonika 244, maj 2015