Haus der Musik, Seilerstätte 30, 1010 Wien
Bilety: 10 euro, http://www.hausdermusik.at 

Szymon Klima - klarnet  

Joachim Mencel - fortepian

Adam Kowalewski - kontabas

„Muzyka jest wielowymiarowa – w momencie, gdy zdaje się mówić jedno, jednocześnie przekazuje coś innego – czasem w sprzeczności ze sobą" – to zdanie Witolda Lutosławskiego stało się inspirującym mottem dla  tych właśnie trzech polskich muzyków, którzy z okazji setnej rocznicy urodzin tego wybitnego polskiego kompozytora i dyrygenta stworzyli wyjątkowy projekt pod nazwą Lutosławski Retuned.

Organizatorzy: Instytut Polski w Wiedniu,  Wiener-Krakauer Kultur-Gesellschaft

Lutosławski Witold (1913-1994), polski kompozytor i dyrygent. Jeden z największych twórców muzycznych XX w. Ukończył studia pianistyczne u J. Lefelda i kompozytorskie u W. Maliszewskiego w konserwatorium warszawskim oraz matematykę na tamtejszym uniwersytecie (1931-1933). W latach 1959-1965 członek zarządu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, 1965-1969 jego wiceprezes. Oficer francuskiej Legii Honorowej, członek honorowy Związku Kompozytorów Polskich, doktor honoris causa uniwersytetów w Warszawie, Toruniu, Chicago, Glasgow, Cambridge, Durham, Cleveland Institute of Music, Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wykładał w Tanglewood, w Summer School of Music w Darlington, w uczelniach muzycznych w Essen, Kopenhadze, Sztokholmie i in. W 1993 nagrodzony Polar Music Prize oraz nagrodą japońskiego miasta Kyoto. W 1994 odznaczony Orderem Orła Białego.

Wczesna twórczość Lutosławskiego pozostawała pod wpływamineoklasycyzmu i folkloryzmu, m.in. Wariacje symfoniczne (1938), Wariacje na temat Paganiniego na 2 fortepiany (1941), I Symfonia (1947), Koncert na orkiestrę (1954). Na przełomie lat 50. i 60. nawiązał do awangardowych technik sonoryzmu i aleatoryzmu (tzw. aleatoryzm kontrolowany), m.in.Gry weneckie na orkiestrę (1961), Trzy poematy Henri Michaux na 20-głosowy chór i orkiestrę kameralną (1963), Kwartet smyczkowy (1964). W latach 70. wypracował syntezę współczesnego języka muzycznego. W latach 80. nawiązał do mniej skomplikowanych faktur i harmonii, neoklasycznych rytmów i melodii.

Tworzył formy wokalno-instrumentalne, m.in. Paroles tissées na tenor i orkiestrę do tekstu J.F. Chabruna (1965), Les espaces du sommeil nasopran i orkiestrę (1991), do tekstów R. Desnosa; oraz dzieła instrumentalne: 4 symfonie, Łańcuch I, Łańcuch II i Łańcuch III, Partita na skrzypce i orkiestrę (1988), Koncert na wiolonczelę i orkiestrę (1970),Koncert fortepianowy "for Krystian Zimerman" (1988).