22 września 2016 zmarła Teresa Małgorzata Wilk, przewodnicząca Sekcji Literackiej UTW.

Nasza Gosia

Nasza Gosia, tak chyba mogę powiedzieć, bo Gosia była nasza. Wspaniała, wyrozumiała, pełna ciepła i poczucia humoru. Potrafiła przez dwa lata z 12 obcych sobie ludzi stworzyć zgraną grupę. Grupę literacką, która wspierała się, mobilizowała i pomagała nie tylko na gruncie literackim, ale i osobistym..Byliśmy dzięki Gosi jak jedna wielka rodzina. Nagle nam jej zabrakło, tej naszej kochanej Gosi, ale życzyłaby sobie, abyśmy nadal kontynuowali to co Gosia wypracowała, tj. wspierali się we wszystkich sprawach i tworzyli dalej tę Jej grupę. Gosi nie ma, przeżyła 70 lat. Urodziła się 1.01.1945 roku w Krakowie, gdzie spędziła dzieciństwo i młodość, zdobyła wykształcenie i wyszła za mąż za Kazimierza.
W 1977 roku przyjechała do Wiednia, jak mówiła nie za chlebem, a za mężem. Zostawiła dwie wspaniałe córki Agnieszkę i Karolinę, z których była bardzo dumna, jak i z trójki uroczych wnucząt: 1 wnuczki i 2 wnuków. Ostatnim nie cieszyła się długo, gdyż nie ma jeszcze roku. Dbała o nich do końca, odwiedzając i pomagając (bardzo lubiła prasować), a jej wielką przyjemnością było robienie dla wnucząt ślicznych rzeczy na drutach.
Przez 10 lat pracowała w Agencji Reklamowej, niestety mając 49 lat musiała szukać nowej pracy, gdyż przez swoją kreatywność i zdolności artystyczne była lepsza od szefowej, a ona nie była w stanie tego znieść. Przy Gosi optymizmie i wierze w siebie szybko znalazła pracę, w której mogła wykorzystać swoje atuty. Graficzne i językowe. Projektowała dla swej firmy i jej klientów z Polski i Rosji.
W 2004 roku dowiedziała się, że bestia zwana rakiem siedzi w jej organizmie. Walczyła z tą bestią, walka była bardzo ciężka, a tego co przeszła nie da się opisać. Zwyciężyła, ale wiedziała, że nie do końca, bo nie da się jej całkowicie wyplenić, że siedzi w niej gdzieś tam schowana, gotowa do ataku. Do pracy już nie wróciła.
W roku 2014 gdy powstał w Wiedniu Polski Uniwersytet Trzeciego Wieku, Gosi nie mogło na nim zabraknąć. Tak ją poznaliśmy, wybierając jednogłośnie na prowadzącą Sekcję Literacką. Biła od niej dobroć i spokój. Była autorką świetnie się czytających książek: ”Słowne igraszki, imienne fraszki” z 2002 roku, „Tydzień ważniejszy od życia” z 2005 roku, „Zośka” z 2009 roku, „Podwójny uśmiech Mony Lisy” z 2010, „Krótki powrót do raju” z 2011, „Piąte koło” z 2014 roku.
Na spotkania literackie biegaliśmy z wielką przyjemnością. Zawsze było nam ich za mało, bo tylko dwa razy w tygodniu. Grupa przygotowująca się do grania sztuki napisanej przez Gosię „Ostra jazda” miała więcej szczęścia, bo spotykała się częściej na próbach w Gosi mieszkaniu. Nasza Gosia dbała wtedy ze znawstwem wykwintnej gospodyni domu o nasze podniebienia, przygotowując pyszne zupki i nie tylko. Było tyle wspaniałych wspólnych przeżyć i dalszych planów, gdy nagle bestia zwana rakiem znowu zaatakowała naszą Gosię. Postanowiła znowu walczyć z nadzieją, że i tym razem uda się jej zwyciężyć, niestety tym razem walkę przegrała. Zmarła w czwartek rano 22 września 2016 roku. Nie zdążyłam się już pożegnać z Gosią. Na okres choroby Gosi (1 rok) uważałam, że działalność sekcji literackiej należy zawiesić, bo przecież Gosia wróci. Nie wszyscy zgadzali się ze mną i próbowano dalej działać, ale jak było do przewidzenia, nie udało się bez naszej Gosi. Nie doczekaliśmy się powrotu Gosi. Zmarła, zostawiając nas samych pogrążonych w ogromnym smutku. Na pewno chciałaby, abyśmy nadal tworzyli grupę – rodzinę i kontynuowali to, co Gosia zaczęła. Zrobimy to dla Ciebie Gosiu, przyrzekamy.

Jolanta Zimmer
Sekcja Literacka